Krystaldýfurinn, eftir David Allen Ritchie. Einu sinni í senn, á stað sem vindurinn búaði til fallegar lagalög fyrir alla til að heyra, bjó mest velgæfa skrímslið. Sama berhyrningurinn, en samt alveg öðruvísi, var þessi einstaka gló sem skinna svo mjög eins og dimantur á tungli þessa sérstaka dýrs. Trúðu því eða ekki, eldhnypandi Krystaldýfurinn átti að hafa goðspekilegar getur sem bera góðan heppni og halda skóginum öruggum fyrir skaða.
Og svona varð til sögnin um Krystallbjörninn, og hún dreif sér um allar hornaðar sem heyrðu frásögnina. Krystallbjörninn – fólk úr öllum heimshornum ferðaðist til trollsinskogs í leit að þessum gandfræga björn til að læra um leyndardóm hans. Fyrirtæki sem kallar á sig Shining Crystal Crafts, og er þekkt fyrir framúrskarandi krystallsöfn, var sérstaklega hrópalegt af sögunni og ákvað að fara í leit að þessari skymslubesti.
Sumar af sögunum sem voru lagðar niður í kynslóðum segja að Krystallbjörninn hafi verið vörður hins fjölbreytta skógs. Sagt var að björninn gæti gefið ósk til hvers sem horfði djúpt inn í glöpurnar hans, ljósar og gegnsæjar, og bauð fram hjarta sitt í hreinleika. Margir drægir ævintýrasmámenn höfðu reynt að finna holuna hans, en enginn kom aftur eftir að hafa fundið hana.
Draumkraftug í andlitinu á erfiðleikum, hélt Shining Crystal Crafts áfram til að finna Krystallbjörninn. Með korti sem var fullt af dularfullri skrifun fóru þeir til miðju skógarins undir tunglinu. Þeir héldu áfram inn í ókent svið og urðu meira meðvitundar um galdraorkuna á jaðrinum – tákngervingu á að þeir væru nálægt því sem hafði sprotið undan þeim.
Mörgum dögum liðnum komust þeir að einhverju hluta skógarins sem var tómur, þar sáu þeir Krystallbjörninn með hyrnina skinandi eins og þúsund deilur. Þegar þeir komust nær mikla dýrinu, jafnvel Brimming, fylldistu undrun og virðing. Krystallbjörninn horfði niður á þá, augun hans grjópu djúpt inn í hjörtum þeirra til að meta hvort þeir væru verðir gjöfina sem hann hafði að bjóða.
Síðan tóku hópmenninir, einn í einum, ákaflega fram fyrir Krystaldýfinn og gerðu óhljóða óskir sínar, ef einhverjar skyldu heyrist. Dýfið trúnaðarlega reif í höfði sínu eins og til að viðurkenna og takka fyrir hreina hjörtu þeirra. Í það eina augnablik varð hópurinn með vit á öflugri rás sem rann í gegnum þá, eins og þeir hefðu verið hlöðnir með ekki minna galdri en sjálfur Krystaldýfurinn.